malayalamplus.com: 1150 Malayalam eBooks for free online reading

  സിൽബാരിപുരംദേശം കൊടും കാടായി കിടന്നിരുന്ന കാലം. പൊതുവെ, നല്ല കാലാവസ്ഥയുള്ള പ്രദേശമായിരുന്നു അത്. എന്നാൽ, ഒരു വേനൽക്കാലം അതികഠിനമായി കാടിനെ വരൾച്ചയിലാക്കി. കാട്ടിലെ ഉറവകൾ എല്ലാം വറ്റിയിരിക്കുന്നു. മൃഗങ്ങൾ വെള്ളം കിട്ടാനായി തലങ്ങും വിലങ്ങും പാഞ്ഞു. അങ്ങനെ, ആ പ്രത്യേക സാഹചര്യത്തിൽ കാട്ടിലെ മൃഗങ്ങൾ എല്ലാവരും ഒരുമിച്ചു കൂടി സങ്കടത്തിലായി. അക്കൂട്ടത്തിലെ ബുദ്ധിമാനായ കുറുക്കൻ പറഞ്ഞു -"ഈ കാട്ടിൽ ഇനിയും നിന്നാൽ ചിലപ്പോൾ മുളങ്കൂട്ടങ്ങൾ തമ്മിൽ ഉരസി കാട്ടുതീ പിടിക്കാൻ സാധ്യതയുണ്ട്. നമുക്ക് എത്രയും വേഗം കോസലപുരം കാട്ടിലേക്കു പോയേ മതിയാകൂ" അന്നേരം, ആന പറഞ്ഞു -"കാര്യം ശരി തന്നെ. പക്ഷേ, നമ്മൾ അങ്ങോട്ടു ചെല്ലുമ്പോൾ അവിടെയുള്ള മൃഗങ്ങളുമായി ഘോരയുദ്ധം ഉണ്ടാകില്ലേ?" കുറുക്കൻ തുടർന്നു - "നമ്മൾ അധികാരം സ്ഥാപിക്കാൻ വന്നതല്ല എന്നുള്ള കാര്യം അവരെ പറഞ്ഞു മനസ്സിലാക്കണം. എങ്കിലും പോരാട്ടം നടന്നേക്കാം. പക്ഷേ, ഇവിടെ കാട്ടുതീയിൽ പെട്ട് വെന്തു മരിക്കുന്നതിലും ഭേദമാണ് പോരാടിയുള്ള വീരമരണം സംഭവിക്കുന്നത്" അവർ ഒരുമിച്ച് അയൽ കാട്ടിലേക്ക് വിശപ്പും ദാഹവും മറന്ന് യാത്രയായി. അതിനിടയിൽ ഉയരമേറിയ മ...

The era when Silbaripuram region was covered in dense, wild forest. Generally, the place enjoyed pleasant weather. However, one summer became extremely severe, plunging the entire forest into a drought. All the springs in the forest had completely dried up. Animals ran helter-skelter, searching desperately for water. It was in this critical situation that all the animals in the forest gathered together, filled with distress. The clever fox among them suggested: "If we remain in this forest any longer, the friction between the bamboo thickets might start a wildfire. We must move to Kosalapuram Forest as quickly as possible." At this, the elephant spoke: "That is true. But, when we reach there, won't the animals already present there start a fierce war with us?" The fox continued: "We must explain to them that we haven't come to establish dominance. Even so, a fight might break out. But, it is better to face a brave death fighting than to be burnt alive i...

പണ്ടുപണ്ട്, സിൽബാരിപുരം ദേശമാകെ കാടും നാടും ഇടകലർന്നു കിടന്നിരുന്ന കാലം. രാവുണ്ണി എന്നൊരു ധീരനായ ചെറുപ്പക്കാരൻ അവിടെ കുടുംബമായി താമസിച്ചിരുന്നു. ഭാര്യയും രണ്ട് കുട്ടികളും ഉണ്ട്.  കാട്ടിൽ  പോയി വിറകു ശേഖരിച്ച് കെട്ടുവിറക് ചന്തയിൽ വിൽക്കുകയാണ് അയാളുടെ ജോലി. ഒരു ദിവസം, അയാൾ തിരികെ വീട്ടിലേക്കു മടങ്ങുമ്പോൾ കാട്ടുപള്ളയിൽ ഒരു ഞരക്കം കേട്ടു. ഒരു ചെന്നായ്ക്കുട്ടി ആയിരുന്നു അത്. രാവുണ്ണി അതുമായി വീട്ടിലെത്തി. വീട്ടുകാർക്ക് പ്രത്യേകിച്ച് എതിർപ്പൊന്നും ഇല്ലായിരുന്നു. എന്നാൽ, അയൽപക്കത്തുള്ള വൃദ്ധൻ പറഞ്ഞു -"എടാ, രാവുണ്ണി, നീ അതിനെ കാട്ടിൽ കൊണ്ടു പോയി കളയൂ. ഇതിന് മൂന്ന് വയസ്സാകുമ്പോൾ പിന്നെ തീറ്റി കൊടുക്കുന്ന ഒരാളിനോടു മാത്രമേ സ്നേഹം കാണിക്കൂ. പിന്നീട്, ചെന്നായ്ക്കളുടെ ക്രൂരത തെളിഞ്ഞു വരും. എൻ്റെ ചെറുപ്പത്തിൽ ഇങ്ങനെ സംഭവിച്ചത് പറഞ്ഞു കേട്ടിട്ടുണ്ട്" രാവുണ്ണി പറഞ്ഞു -"അമ്മാവാ, പിള്ളേർക്ക് കളിക്കാൻ ഞാൻ കൊണ്ടുവന്നതാണ്. അടുത്ത കൊല്ലം കാട്ടിൽ കയറ്റി വിട്ടേക്കാം" പക്ഷേ, വർഷങ്ങൾ മൂന്നു കഴിഞ്ഞിട്ടും അയാൾ അതിനെ മെരുക്കി വളർത്തി. കാരണം, ചെന്നായ ആ വീട്ടിലെ കുട്ടികളുടെ കളിക്കൂട്ടായി ഇതിനോടകം...

Once upon a time, there was an era when the land of Silbaripuram was a mix of both jungle and human settlements. A brave young man named Ravunni lived there with his family. He had a wife and two children. His job was to go into the forest, collect firewood, and sell the bundles of wood in the market. One day, while returning home, he heard a whimpering sound in a thicket by the forest path. It was a wolf cub. Ravunni brought it home. His family did not have any particular objection. However, an elderly man in the neighborhood said, "Son, Ravunni, take it back and abandon it in the forest. Once it turns three, it will only show affection to the person who feeds it. After that, the cruelty of wolves will become evident. I have heard stories of this happening in my youth." Ravunni replied, "Uncle, I brought it for the children to play with. I will release it into the forest next year." But three years passed, and he tamed and raised it. This was because the wolf had a...

  പണ്ട്, സിൽബാരിപുരം രാജ്യം ഭരിച്ചിരുന്നത് വിക്രമൻ രാജാവായിരുന്നു.  ഇഷ്ടമല്ലാത്ത ചെറിയ കാര്യങ്ങൾക്കു പോലും ഉഗ്രകോപം വരുന്ന രീതി രാജാവിന് ഉണ്ടായിരുന്നു.  ദേഷ്യം വന്നാൽ വാളെടുത്ത് വീശുന്നത് പതിവാണ്.  ഒരിക്കൽ, രാജാവ് കുതിരപ്പുറത്ത് ദൂരെ ദേശത്തേക്ക് യാത്ര പോകേണ്ട ആവശ്യമുണ്ടായി. അങ്ങനെ, രാജാവ് കുറെ ദൂരം പിന്നിട്ടപ്പോൾ വല്ലാത്ത വിശപ്പും ദാഹവും തോന്നി. അടുത്ത് എവിടെയെങ്കിലും ഭക്ഷണശാല ഉണ്ടോയെന്ന് ആരോടെങ്കിലും ചോദിക്കാൻ തീരുമാനിച്ചു. എന്നാൽ, രാജാവ് യാത്ര ചെയ്ത വഴിയിൽ ആരെയും കണ്ടില്ല. ഒടുവിൽ, വഴിയരികിലെ മരത്തണലിൽ പരദേശിയായ സന്യാസി ഉറങ്ങുന്നതു കണ്ടു. രാജാവ് ചോദിച്ചു - "ഇവിടെ അടുത്ത് എവിടെങ്കിലും ഭക്ഷണശാലയുണ്ടോ?" അതുകേട്ട് കണ്ണു തുറന്ന സന്യാസി ചോദിച്ചു - "നിങ്ങൾ ആരാണ്?" പെട്ടെന്ന്, രാജാവിന് ദേഷ്യം ഇരച്ചുകയറി - "ഞാൻ രാജാവാണ്. നീ എൻ്റെ രാജ്യത്തിലെ അടിമയും" അതുകേട്ട്, സന്യാസി പുഞ്ചിരിച്ചു. അതുകണ്ട്, രാജാവ് വാൾ വീശി വിറച്ചു! അന്നേരം, സന്യാസി പറഞ്ഞു -"ഇപ്പോഴാണ് താങ്കൾ ആരാണെന്ന് എനിക്കു ശരിക്കും മനസ്സിലായത് " രാജാവ് ഗർജ്ജിച്ചു - "എന്തു മനസ്സിലായി?" സന്യാ...

Once upon a time, the kingdom of Silbaripuram was ruled by King Vikraman . The king had a terrible temper — even the smallest things could make him furious. Whenever he got angry, it was his habit to pull out his sword and swing it in rage. One day, the king had to travel far away on horseback. After covering a long distance, he began to feel very hungry and thirsty . He decided to ask someone nearby if there was any restaurant or inn ahead. But there was no one on the road. Finally, under the shade of a tree, he saw a wandering monk sleeping peacefully. The king asked, “Is there any food place nearby?” The monk slowly opened his eyes and asked, “Who are you?” Hearing that, the king’s anger flared up instantly. “I am the king! You are just a slave in my kingdom!” he shouted. The monk smiled calmly. Seeing that smile, the king grew even angrier and raised his sword! At that moment, the monk said gently, “Now I truly understand who you are.” The king roared, “What do yo...

  ബിജേഷ് ജോലി കഴിഞ്ഞ് വീടിന് അടുത്തുള്ള നാൽക്കവലയിൽ ബസ് ഇറങ്ങുമ്പോൾ വീട്ടുസാമാനങ്ങൾ മേടിക്കാനായി കയറുന്ന ഒരു പലചരക്ക് കടയുണ്ട്. അവിടെ സ്ഥിരമായി വരുന്ന കരുണൻചേട്ടൻ്റെ കയ്യിൽ മിക്കവാറും ചുരുട്ടിപ്പിടിച്ച ഒരു വാരിക കാണും. ഇക്കാലത്ത് വാരികയുടെ പ്രചാരം കുറവെങ്കിലും വീക്ക്ലികൾ കടയിൽ വരുന്ന ദിവസം തന്നെ ആ ചേട്ടൻ വാങ്ങി ചുരുട്ടി കക്ഷത്തിൽ വയ്ക്കും. സാധാരണയായി എന്തെങ്കിലും കുശലം ബിജേഷ് അയാളുമായി പറയാറുണ്ട്. ഒരിക്കൽ, ബിജേഷ് ചോദിച്ചു - "ഈ ടീവിയുടെയും ഫോണിൻ്റെയും കാലത്ത് ചേട്ടൻ, വീക്കിലി സ്ഥിരമായി വായിക്കുമോ?'' അയാൾ പറഞ്ഞു -"എനിക്ക് ടിവി കണ്ടാൽ ഉള്ള ടെൻഷൻ കൂടുകയേ ചെയ്യൂ. വൈഫ് സീരിയലു മുഴുവൻ കാണും. പക്ഷേ, ഞാൻ ആ വശത്തേക്കു പോകാറില്ല. പക്ഷേ, പണ്ടു മുതൽക്കേ മാസികയും വാരികയുമൊക്കെ വലിയ ഇഷ്ടമാ " അന്നേരം, ബിജേഷ് ന്യായമായ ഒരു സംശയം ഉന്നയിച്ചു - "ഒരു വീക്കിലി കുറെ മണിക്കൂറിനുള്ളിൽ തീരുമല്ലോ. ബാക്കി ദിവസം എന്തു ചെയ്യും?" കരുണൻ ചേട്ടൻ ഒരു ചിരിയോടെ പറഞ്ഞു -"അതൊക്കെ ഞാൻ കൈകാര്യം ചെയ്യും. വായിച്ച വീക്കിലി രണ്ടു ദിവസം കഴിയുമ്പോൾ പിന്നെയും വായിക്കും" അതുകേട്ട്, ബിജേഷ് മാത...