ഞണ്ടും കടലമ്മയും

സിൽബാരിപുരംദേശത്തിന്റെ കിഴക്കുദിക്കു മുഴുവനും മനോഹരമായ കടൽത്തീരമായിരുന്നു.

അവിടെ എല്ലാ ദിവസവും വൈകുന്നേരം ഒരു യോഗിവര്യൻ സൂര്യാസ്തമയ സമയത്ത് ധ്യാനിക്കാൻ വരുന്നത് പതിവായിരുന്നു. അദ്ദേഹത്തിന്റെ ദൃഷ്ടി മിക്കപ്പോഴും നീലക്കടലിൽ ആയിരിക്കും. അവിടെ ചില മുക്കുവക്കുട്ടികൾ പഞ്ചാരമണൽപ്പരപ്പിൽ ഓടിക്കളിക്കുന്നുണ്ടാവും. എന്നാൽ, ആ ബഹളമൊന്നും യോഗിയെ തെല്ലും ബാധിക്കാറില്ലായിരുന്നു.

ഒരു ദിനം - അദ്ദേഹം കടൽക്കാറ്റിന്റെ തണുപ്പിൽ സന്തോഷത്തോടെ ഇരിക്കവേ, ഒരു ഞണ്ട് അതിന്റെ കൂട്ടുകാരൻഞണ്ടിന്റെ കാൽപാടുകൾ നോക്കി പിറകേ പോകുന്നതു കണ്ടു.

പെട്ടെന്ന് - ശക്തമായ ഒരു തിര വന്ന് രണ്ടു ഞണ്ടുകളെയും അടിച്ചു തെറിപ്പിച്ച് കടലിലേക്കു തിരികെ കൂട്ടിക്കൊണ്ടുപോയി. പിന്നെ, ഒരു മണിക്കൂർ കഴിഞ്ഞ് ഒരു ഞണ്ടിനെ കടൽത്തിര തീരത്തേക്ക് വീണ്ടും എറിഞ്ഞു. അവൻ ദേഷ്യത്തോടെ മണലിൽ കൂടി നടന്ന് യോഗിയുടെ അരികിലെത്തി. യോഗിയെ ഞണ്ട് ഇറുക്കാൻ ഭാവിച്ചപ്പോൾ അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു -

"ഞാൻ നിനക്ക് ദ്രോഹമൊന്നും ചെയ്തില്ലല്ലോ. പിന്നെ, എന്തിനാണ് എന്നെ കുത്തിനോവിക്കുന്നത്?"

"ഹേ... സന്യാസീ... തനിക്ക് കണ്ണു കണ്ടു കൂടെ? ഞാനും കൂട്ടുകാരനും കൂടി ആർക്കും യാതൊരു ഉപദ്രവവും കൂടാതെ മണ്ണിൽ ഓടിക്കളിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നപ്പോൾ കടലമ്മയുടെ ശക്തിയുള്ള തിര ഞങ്ങളെ തിരികെ കടലിലേക്കു വലിച്ചെടുത്തു. ആരും കാരണം നോക്കിയല്ല ഉപദ്രവിക്കുന്നത്!"

യോഗിവര്യൻ പുഞ്ചിരിക്കുന്നതു കണ്ടപ്പോൾ ഞണ്ട് ഇറുക്കാനായി കൊമ്പുകൾ ഉയർത്തി. യോഗിവര്യൻ പറഞ്ഞു -

"ഇവിടെ നിനക്കു തെറ്റിപ്പോയിരിക്കുന്നു. നിങ്ങൾ രണ്ടു പേരും കളിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നപ്പോൾ സംഭവിച്ച യഥാർഥ കാര്യം നീ കേൾക്കണം. ആ സമയത്ത് ഇവിടെ ഒരു മനുഷ്യൻ ഞണ്ടിനെ പിടിക്കാനുള്ള കൂടയുമായി നിങ്ങളുടെ തൊട്ടു പിറകിലുണ്ടായിരുന്നു. തക്ക സമയത്ത്, കടലമ്മ അതു കണ്ട് ശക്തിയേറിയ തിരയെ വിട്ട് നിങ്ങളെ രക്ഷിച്ചു. അയാൾ ഇപ്പോൾ നിരാശയോടെ വീട്ടിലേക്കു മടങ്ങിയപ്പോഴാണ് കടലമ്മ തീരത്തേക്ക് നിന്നെ വിട്ടത്!"

ഞണ്ട് പൊടുന്നനെ തന്റെ തെറ്റു തിരുത്തി. കടലമ്മയോടും യോഗിവര്യനോടും ക്ഷമാപണം നടത്തി. അടുത്ത തിരയടിച്ചപ്പോൾ രണ്ടാമത്തെ ഞണ്ടും തീരത്തു കയറി. പിന്നീട്, അവർ മണലിലൂടെ ഒളിച്ചുകളിക്കാൻ തുടങ്ങി.

ആശയം-

ഈ പ്രകൃതിയില്‍, ആരുമറിയാതെ ആരൊക്കയോ ആരെയോ സഹായിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു. ചിലതൊക്കെ ഒരു മനുഷ്യായുസ്സ് മുഴുവനെടുത്താലും മനസ്സിലാക്കാന്‍ സാധിക്കില്ല. നന്മയുടെ പാഠങ്ങള്‍ പ്രകൃതിയില്‍ നോക്കി മനുഷ്യന്‍ ഇനിയും പഠിക്കേണ്ടിയിരിക്കുന്നു.

കലാകാരന്റെ കൗശലം

സിൽബാരിപുരംരാജ്യവും കോസലപുരംരാജ്യവും ശത്രുതയിൽ കഴിഞ്ഞിരുന്ന കാലം. സൈന്യബലത്തിൽ ഇരു രാജ്യങ്ങളും ഏകദേശം തുല്യമായിരുന്നു. വീരകേശു രാജാവ് യുദ്ധത്തിനായി ഒരുങ്ങിയെങ്കിലും ഒരു രാത്രിയിൽ മിന്നലാക്രമണത്തിലൂടെ അദ്ദേഹത്തെ കോസലരാജാവ് ആക്രമിച്ചു. പിന്നീട്, പൊരിഞ്ഞ പോരാട്ടം നടന്നു. ഒടുവിൽ വീരകേശു അയാളെ വധിച്ചു. അപ്പോൾ, അയാളുടെ കൂട്ടാളികൾ പിന്തിരിഞ്ഞോടി.

എങ്കിലും, യുദ്ധത്തിനിടയിൽ വീരകേശുവിന്റെ വലതുകണ്ണിനു മുറിവുപറ്റി കാഴ്ച പോയി. അതു പിന്നീട് നീക്കം ചെയ്തു. ഇടതുകാൽ മുട്ടിനു താഴെ അറ്റുപോയി. ആറു മാസത്തെ വിദഗ്ധ ചികിൽസകൾക്കു ശേഷം രാജാവ് സുഖം പ്രാപിച്ചു.

പിന്നീട് യുദ്ധങ്ങളൊന്നും ഉണ്ടായില്ല.

ഒരു ദിവസം, രാജാവിന് ഒരു മോഹമുദിച്ചു- തന്റെ എണ്ണഛായാചിത്രം ഈ ഭിത്തിയിൽ അലങ്കരിക്കണം. ഇനി വരുംതലമുറ എന്നെ ഒരിക്കലും മറക്കാതിരിക്കാൻ ഇതൊരു നല്ലൊരു കാര്യമായിരിക്കും. പക്ഷേ, ഒരു പ്രശ്നം അപ്പോൾ രാജാവിനെ അലട്ടി. ഒരു കണ്ണും പാതി കാലും ഇല്ലാത്ത രാജാവിന്റെ ചിത്രം എങ്ങനെ മനോഹരമാകും?

വൈകല്യങ്ങളോടെ ജനിച്ചു ജീവിച്ചു മരിച്ച രാജാവായിട്ടല്ലേ ഈ ലോകം എന്റെ ചിത്രം കാണുന്നവർക്കു തോന്നുകയുള്ളൂ?

വാസ്തവത്തിൽ രാജാവിന് അംഗഭംഗം വന്നത് നാല്പത്തഞ്ചു വയസ്സുള്ളപ്പോഴായിരുന്നു. ഒടുവിൽ, രാജാവ് കല്പന പുറപ്പെടുവിച്ചു -

"കൊട്ടാരഭിത്തിയിൽ വയ്ക്കാനുള്ള എന്റെ ചിത്രം നന്നായി വരയ്ക്കുന്നവർക്ക് ആയിരം സ്വർണനാണയങ്ങൾ സമ്മാനമായി ലഭിക്കുന്നതാണ്''

വലിയ സമ്മാനത്തിൽ മനസ്സുടക്കി പ്രശസ്തരായ ഇരുപതോളം കലാകാരന്മാർ കൊട്ടാരത്തിന്റെ ഡർബാർഹാളിൽ എത്തിച്ചേർന്നു.

ഓരോ ആളും രഹസ്യമായി തങ്ങളുടെ ശൈലി മനസ്സിലാക്കാതിരിക്കാൻ വേണ്ടി ഇരുപതു മുറികളിലിരുന്ന് വരയ്ക്കാൻ തുടങ്ങി. ഒരാഴ്ചയായിരുന്നു അവർക്ക് അനുവദിച്ചിരുന്ന സമയം. ഏഴു ദിനങ്ങൾ പെട്ടെന്ന് കടന്നു പോയി.

ഇരുപതു മുറിയിലും ചിത്രം കാണാൻ അദ്ദേഹം കയറിയിറങ്ങി.

ചില ചിത്രകാരന്മാർ സത്യസന്ധമായി വരച്ചു. ഒരു കണ്ണും അരക്കാലും നഷ്ടപ്പെട്ട രാജാവ് സിംഹാസനത്തിൽ ഇരിക്കുന്ന ചിത്രം. കാരണം, ചിത്രത്തിൽ കൃത്രിമം കാട്ടി മനോഹരമാക്കിയാൽ എന്തെങ്കിലും രാജകോപം വരാതെ ഒഴിവാക്കാനായിരുന്നു അത്.

മറ്റു ചിലർ, ഒരു വശം ചരിഞ്ഞു നിൽക്കുന്ന പടം വരച്ചു. 

മറ്റൊരു കൂട്ടർ, ഒരു വശം ചരിഞ്ഞ് ഇരിക്കുന്ന രാജാവിനെ വരച്ചു.

രണ്ടു പേർ വരച്ചത് പട്ടുതുണി കൊണ്ട് പുതച്ച രാജാവിനെയായിരുന്നു. അതു കണ്ട് രാജാവ് പൊട്ടിച്ചിരിച്ചു, കാരണം, അവയെല്ലാം പൂർണ്ണതയില്ലാത്തതായി രാജാവിനു തോന്നി. അവസാനത്തെ മുറിയിൽ കയറിയ രാജാവ് തന്റെ ചിത്രം കണ്ട് അമ്പരന്നു!

കുതിരപ്പുറത്ത് കയറിയിരുന്ന് വലതുകണ്ണടച്ച് ഉന്നം നോക്കി അമ്പെയ്യുന്ന രാജാവ്! കുതിരയുടെ മറുവശത്തെ രാജാവിന്റെ മുറിഞ്ഞ ഇടതുകാൽ സ്വാഭാവികമായി കാണാനും വയ്യ!

ഈ ചിത്രത്തിൽ സംപ്രീതനായ രാജാവിന്റെ ആയിരം സ്വർണനാണയം ആ കലാകാരൻ കരസ്ഥമാക്കി.

ആശയം-

മറ്റാര്‍ക്കും ദോഷമില്ലാത്ത കൗശലങ്ങള്‍ പ്രയോഗിക്കുന്നത് തന്റെ കര്‍മത്തിലെ വിരുതാണ്. അതില്‍ തെറ്റില്ല. ഇക്കാലത്ത്, അസാമാന്യ കൗശലവും മെയ് വഴക്കവുമില്ലാതെ ജീവിതം സുഗമമാകുമോ? കര്‍മരംഗം മെച്ചപ്പെടുത്തുന്ന നല്ല കൗശലങ്ങള്‍ പ്രയോഗിക്കുക. 

ഭഗവാന്റെ സാമീപ്യം

സിൽബാരിപുരംരാജ്യത്ത് പ്രശസ്തമായ ഒരു ഗുരുകുലമുണ്ടായിരുന്നു. വീരമണി  എന്നു പേരായ ഗുരുജി ഓരോ വർഷവും പത്തു കുട്ടികളെ വീതം അവിടെ താമസിച്ചു പഠിക്കാൻ തെരഞ്ഞെടുക്കും. അഞ്ചു വർഷത്തെ പഠനശേഷം ഓരോ സംഘവും തിരികെ വീട്ടിലേക്കു മടങ്ങുകയും ചെയ്തിരുന്നു.

ഓരോ വർഷത്തെയും ഏറ്റവും മിടുക്കനായ ശിഷ്യന് സമ്മാനമായി നൽകാൻ നൂറു സ്വർണനാണയങ്ങൾ കൊട്ടാരംവകയായി ഏർപ്പെടുത്തിയത് കുട്ടികൾക്കൊരു പ്രോൽസാഹനമായി മാറി.

അങ്ങനെ, ഒരു വിദ്യാരംഭ ദിനം അടുത്തുവന്നു. അന്ന്, പുതിയ കുട്ടികളെ എഴുത്തിനിരുത്തുകയും പഠനം പൂർത്തിയായവർ മടങ്ങുകയും ചെയ്യും.

ഇത്തവണ, പത്തുപേരിൽ സമ്മാനത്തിന് ഒരുപോലെ യോഗ്യരായ നാലു പേരുണ്ടായിരുന്നു. വീരമണിഗുരുജി അവരെ വിളിച്ച് ഇപ്രകാരം പറഞ്ഞു -

"നിങ്ങൾ നാലുപേരും സാൽബാരിവനത്തിൽ പോകണം. അതിനുള്ളിൽ നാലു ദിക്കിലേക്കും ഓരോ ആളും പോയി നിങ്ങൾ ഓരോരുത്തർക്കും ഏറ്റവും ഇഷ്ടമുള്ള പഴം ഇവിടെ എനിക്ക് കൊണ്ടുവന്നു തരണം"

അടുത്ത പ്രഭാതത്തിൽ കയ്യിലൊരു തുണി സഞ്ചിയുമായി അവർ യാത്ര തിരിച്ചു. ഉച്ചയായപ്പോൾ കാട്ടിലെത്തി. പിന്നീട്, നാലു ദിക്കിലേക്കു തിരിഞ്ഞു.

ഒന്നാമന് ഏറ്റവും ഇഷ്ടമുള്ളത് കാട്ടു മുന്തിരിയായിരുന്നു. അവൻ തന്റെ സഞ്ചി നിറയെ മുന്തിരിക്കുല നിറച്ച് തിരികെ നടന്നു.

രണ്ടാമന് ഇഷ്ടമുള്ളത് കാട്ടിലെ അപൂർവ ഇനം മാങ്ങാപ്പഴമായിരുന്നു. അത് സഞ്ചിയിൽ കുത്തിനിറച്ചു.

മൂന്നാമന്റെ ഇഷ്ടപ്പെട്ട ഫലം ചക്കപ്പഴമായിരുന്നു. അതിന്റെ ചുളകൾ സഞ്ചിയിൽ പറിച്ചിട്ടു.

നാലാമന് കൊതിയുണ്ടായിരുന്നത് വലിയ കാട്ടു മൾബറിപ്പഴങ്ങളാണ്. അവൻ അത് സഞ്ചിയിൽ ശേഖരിച്ചു.

തിരികെ കാടിനു വെളിയിൽ വന്നപ്പോൾ അവർക്കു പരസ്പരം കണ്ടുമുട്ടാനായില്ല. തങ്ങൾക്ക് ഏറ്റവും കൊതിയുള്ള പഴങ്ങളുടെ സഞ്ചിയുമായി നടക്കവേ, രണ്ടു ശിഷ്യന്മാർക്ക് കൊതിയടക്കാൻ സാധിച്ചില്ല. അവർ യാത്രക്കിടയിൽ ഓരോന്ന് തിന്നുകൊണ്ടിരുന്നു. ആ സമയത്ത്, അവർ രണ്ടു പേരുടെയും മനസ്സിൽ ഒരേ തരം ചിന്തയുദിച്ചു -

"എത്രയെണ്ണം വേണമേന്നോ, സഞ്ചി നിറയെ വേണമെന്നോ ഗുരുജി പറഞ്ഞിട്ടില്ലല്ലോ. ഇതിൽ നിറയെ പഴങ്ങൾ ഉണ്ടായിരുന്നെന്ന് ഗുരുജി എങ്ങനെ അറിയാനാണ് ?"

അന്ന്, വൈകുന്നേരമായപ്പോൾ നാലുപേരും പഴസഞ്ചി ഗുരുജിയെ ഏൽപ്പിച്ചു. രണ്ടുപേർക്ക് കൊതിയടക്കാൻ പറ്റിയില്ലെന്ന് അദ്ദേഹത്തിനു മനസ്സിലായി.

എന്നാൽ, രണ്ടു പേർ സമനില പാലിച്ചതിനാൽ അദ്ദേഹം പിന്നെയും ഒരു കാര്യം രണ്ടു പേരോടുമായി ആവശ്യപ്പെട്ടു -

"നിങ്ങൾ കൊണ്ടുവന്ന പഴങ്ങൾ ഒന്നുപോലും എനിക്കു വേണ്ട, പക്ഷേ, ഓരോ ആളും ആരും കാണാത്ത സ്ഥലത്തു പോയി തിന്നോളൂ...."

ഒന്നാമൻ, ആശ്രമത്തിലെ അടച്ചിട്ട മുറിയിൽ കയറിയതുപോലെ തിരിച്ചിറങ്ങി കാട്ടിലേക്കു നടന്നു. രണ്ടാമൻ ആശ്രമത്തിന്റെ പഴയ സാധനങ്ങൾ സൂക്ഷിക്കുന്ന മുറിയിൽ കയറി വാതിലടച്ചു. മാങ്ങാപ്പഴങ്ങൾ മുഴുവനും പെട്ടെന്നു തിന്നു തീർത്തിട്ട് ഗുരുജിയെ സമീപിച്ചു. അന്നേരം അദ്ദേഹം ആദ്യത്തെ ശിഷ്യനെ അന്വേഷിക്കുകയാണു ചെയ്തത്.

"അവൻ എവിടെയെങ്കിലും ഒളിച്ചിരുന്ന് മുന്തിരിപ്പഴങ്ങൾ കഴിക്കാൻ പോയതായിരിക്കും. എന്തായാലും കാത്തിരിക്കാം"

വൈകുന്നേരമായപ്പോൾ കുനിഞ്ഞ ശിരസ്സുമായി ഗുരുജിയുടെ മുന്നിലെത്തി ഒന്നാമൻ പറഞ്ഞു -

"ഗുരുജീ.... ക്ഷമിക്കണം. ആരും കാണാതെ മുന്തിരിപ്പഴം തിന്നാൻ ഞാൻ കാട്ടിൽ വരെ ചെന്നെങ്കിലും എനിക്ക് ഒന്നു പോലും തിന്നാൻ പറ്റിയില്ല. കാരണം, അവിടെയും ഭഗവാൻ കാണുന്നതായി തോന്നി"

താൻ ആഗ്രഹിച്ച ഉത്തരം കേട്ട് ഗുരുജിക്ക് സന്തോഷമായി. ആശ്രമം വിടാൻനേരം നൂറു സ്വർണനാണയങ്ങൾ ആ ശിഷ്യനു ലഭിക്കുകയും ചെയ്തു.

ആശയം -

ദൈവത്തിന്റെ ശിഷ്യരായ മനുഷ്യരും ചിലപ്പോൾ ഇങ്ങനെയല്ലേ? ആരും കാണുന്നില്ലെന്നു തോന്നിയാൽ അന്യായവും അനീതിയും അധാർമ്മികവുമായ കാര്യങ്ങൾ ചെയ്യാൻ ഒട്ടും മടി കാണിക്കില്ല! 

അതായത്, മനുഷ്യര്‍ തങ്ങളുടെ തുണിസഞ്ചിയില്‍ ദുശ്ശീലങ്ങളും തിന്മകളും ചതികളും പ്രലോഭനങ്ങളുമെല്ലാം രുചിയേറിയ മധുരപ്പഴങ്ങള്‍പോലെ സദാസമയവും കൊണ്ടുനടക്കുകയാണ്, തരം കിട്ടിയാല്‍ വിഴുങ്ങാന്‍! 

എന്നാല്‍, ദൈവം, സ്വന്തം ചെയ്തികൾ എപ്പോഴും കാണുന്നുണ്ടെന്ന് കരുതിയാൽ? അപ്പോള്‍, ദൈവഭയം മനസ്സിനെ ഭരിച്ചു തുടങ്ങും. കൊതി തോന്നിയാലും വിഴുങ്ങാനാവില്ല!

ദാനത്തിനു പ്രശസ്തി വേണമോ?

ശ്രീബുദ്ധന്റെ കാലത്ത് ബാസവഭട്ടാചാര്യ എന്നൊരു ധനികൻ ജീവിച്ചിരുന്നു. വളരെയേറെ സമ്പത്തിന് ഉടമയായിരുന്നു അയാൾ. എന്നാലോ? പണ സമ്പാദനത്തിന്റെ മാർഗങ്ങൾ വളരെ ദുഷിച്ചതായിരുന്നു. വട്ടിപ്പലിശയ്ക്ക് പണം കടം കൊടുക്കുക, തിരിച്ചടവ് മുടങ്ങുമ്പോൾ പണയ വസ്തു കൈവശപ്പെടുത്തുക, ആളുകളെ ഭീഷണിപ്പെടുത്തുക എന്നിങ്ങനെ അസാന്മാർഗികമായി സ്വർണവും വജ്രശേഖരവും വസ്തുവകകളും കുന്നുകൂടി. എന്നാൽ, ഇതിനൊപ്പം മനസ്സമാധാനവും പോയിത്തുടങ്ങി.

അങ്ങനെയിരിക്കെ, ബാസവന് ഒരു ബുദ്ധിയുദിച്ചു - തന്റെ പാപങ്ങൾ പോയി ഐശ്വര്യവും മനസ്സുഖവും കൈവരാൻ ശ്രീബുദ്ധനെ ഈ മാളികയിലേക്ക് കൊണ്ടു വന്നാൽ മതിയല്ലോ. ആ അനുഗ്രഹം കിട്ടിയാൽ താൻ രക്ഷപ്പെടും.

അയാൾ ശ്രീബുദ്ധന്റ മുൻപാകെ ഈ ആവശ്യം ഉന്നയിച്ചു. ഇതു കേട്ട് ശ്രീബുദ്ധനൊപ്പം ഉണ്ടായിരുന്നവർ നെറ്റി ചുളിച്ചു മുറുമുറുത്തു-

"ഈ വഞ്ചകന്റെ ക്ഷണം ശ്രീബുദ്ധൻ സ്വീകരിക്കുമോ? സ്വീകരിച്ചാൽത്തന്നെ അവന്റെ മാളികയിൽ പോകുന്നതു ന്യായമോ?"

പക്ഷേ, ശ്രീബുദ്ധൻ മാളികയിലേക്ക് വരാമെന്ന് സമ്മതിച്ചു. അതിനൊപ്പം ഒരു വ്യവസ്ഥയും മുന്നോട്ടു വച്ചു -

"ഈ വരുന്ന വൈശാഖ മാസത്തിലെ ആദ്യ ദിനത്തിൽ ഞാൻ താങ്കളുടെ ഭവനം സന്ദർശിക്കും. അന്ന്, ആയിരം സാധുക്കൾക്ക് അന്നദാനവും വസ്ത്ര ദാനവും ചെയ്യണം"

പണച്ചെലവുള്ള ഏർപ്പാടാണെങ്കിലും ബാസവൻ മനസ്സില്ലാമനസ്സോടെ സമ്മതിച്ചു.

ആ സുദിനം വന്നെത്തി. ആയിരം പേർക്ക് ദാനം നൽകി ശ്രീബുദ്ധനെ കാത്തിരുന്ന് നേരം വൈകി. ശ്രീബുദ്ധൻ രാത്രി വൈകി അവിടെയെത്തി.

സദ്യയിൽ പങ്കെടുക്കാത്തതിലുള്ള വിഷമം അയാള്‍, ശ്രീബുദ്ധനെ അറിയിച്ചു.

അപ്പോൾ ശ്രീബുദ്ധൻ പ്രതിവചിച്ചു -

"താങ്കൾ ആയിരം സാധുക്കൾക്ക് സദ്യയും വസ്ത്രവും നൽകിയത് ആയിരം ബുദ്ധന്മാർക്കു കൊടുത്തതിനു സമമാണ്. എനിക്കു സന്തോഷമായി. കുമിഞ്ഞു കൂടിയ ഈ സമ്പത്തു കൊണ്ട് സാധുക്കളെ സേവിക്കുമ്പോൾ അത് ഈശ്വരപൂജ തന്നെയാണ്. അതുകൊണ്ട്, താങ്കൾ ഒട്ടും വിഷമിക്കേണ്ടതില്ല"

ആശയം -

ദാനധര്‍മ്മങ്ങളില്‍ ഏറ്റവും വിശിഷ്ടമായത് അന്നദാനം തന്നെ. കാരണം, ഒരാള്‍ക്കു വയറു നിറഞ്ഞാല്‍- "ഹാവൂ...മതി, തൃപ്തിയായി" എന്നു പറഞ്ഞ്‌ ഏമ്പക്കവും വിട്ടു സ്ഥലം വിടും. 'ഒരു ചാണ്‍ വയറിനു വേണ്ടിയാണു മനുഷ്യന്‍ ജീവിക്കുന്നത്' എന്ന പഴമൊഴി എത്ര  അന്വര്‍ത്ഥം?  അതേസമയം, പണമോ അധികാരമോ പദവിയോ വസ്തുവോ മറ്റുള്ള സാധനങ്ങളോ കൊടുത്ത് മനുഷ്യനെ തൃപ്തിപ്പെടുത്താമെന്നു വ്യാമോഹിക്കരുത്!

ദാനധർമ്മങ്ങൾ ആളുകളെ അറിയിച്ച് പ്രശസ്തി വേണമോ അതോ സ്വകാര്യമായി മതിയോ എന്നു ചിലർക്ക് സംശയം തോന്നിയേക്കാം.

വിശുദ്ധ ബൈബിളിൽ യേശുക്രിസ്തു ജനക്കൂട്ടത്തെ പഠിപ്പിച്ചത് ശ്രദ്ധിക്കുക- 

"ധര്‍മദാനം ചെയ്യുമ്പോള്‍ അത് രഹസ്യമായിരിക്കേണ്ടതിനു നിന്റെ വലതുകൈ ചെയ്യുന്നത് ഇടതുകൈ അറിയാതിരിക്കട്ടെ. രഹസ്യങ്ങള്‍ അറിയുന്ന നിന്റെ പിതാവ് (ദൈവം) നിനക്കു പ്രതിഫലം നല്‍കും"

അതായത്, സത്കര്‍മ്മങ്ങള്‍ ചെയ്തയാൾ പെരുമ്പറ കൊട്ടിയാൽ സമൂഹത്തിന്റെ ആദരവ്, കീർത്തി, പൊങ്ങച്ചം, മുഖസ്തുതി, പ്രശംസ എന്നിങ്ങനെ മനുഷ്യപ്രതിഫലമായി ലഭിക്കും. അപ്പോൾപ്പിന്നെ, ദൈവത്തിൽനിന്ന് കൂടുതലായി പ്രതീക്ഷിക്കരുത്!

മഹാനായിരുന്ന മള്ളിയൂർ ശങ്കരൻനമ്പൂതിരിയുടെ ആശയം മറ്റൊന്നായിരുന്നു - സത്കര്‍മ്മങ്ങള്‍ എല്ലാ ദിക്കിലും അറിയിക്കണമെന്ന്. 

അതായത്, പ്രശസ്തിക്കുവേണ്ടി ഒരാൾ സൽകർമ്മം ചെയ്താലും പ്രയോജനം സാധുക്കൾക്കു കിട്ടുമല്ലോ. അപ്പോൾ, പ്രചോദനമായി മറ്റുള്ള ധനികരും ആ വഴിയേ ചിന്തിച്ചാൽ കൂടുതൽ സാധുജനങ്ങൾക്ക് കൈത്താങ്ങാവുന്നത് നല്ല കാര്യമല്ലേ?

മൂന്നാമത്, പ്രശസ്തിയുടെ പ്രതിഫലങ്ങളില്‍നിന്നും കഴിവതും ഒഴിഞ്ഞുമാറി ധര്‍മ്മദാന മാതൃക മാത്രം പ്രചരിപ്പിക്കുക, സമൂഹത്തിന് അങ്ങനെയുള്ള കടമ ഓര്‍മ്മയിലേക്കു വരട്ടെ.   

ഈ മൂന്ന്‍ അഭിപ്രായങ്ങളും ശരിയാണ്. ഓരോ വ്യക്തിക്കും ഇതില്‍ ഇഷ്ടമുള്ളതു സ്വീകരിക്കാം.

ഇങ്ങനെയൊക്കെ, നാം ഏതുതരത്തില്‍ ചിന്തിച്ചാലും മനുഷ്യനന്മ വെളിപ്പെടുന്ന ധര്‍മ്മദാനങ്ങള്‍ മനുഷ്യരാശിക്ക് ഗുണകരമാവുന്നു.

കള്ളം പറയുന്നവർ സംശയാലുക്കൾ!

ബിനീഷ് തന്റെ പുതിയ ജോലിക്കാര്യം തറവാട്ടിൽ അറിയിച്ചു. അവരാകട്ടെ, ഒരു കുറ്റവാളിയെ നോക്കുന്ന തരത്തിൽ സംശയത്തിന്റെ മുനയൊളിപ്പിച്ച ചോദ്യങ്ങളുടെ ശരവർഷം നടത്തി.

അന്നേരം ബിനീഷ് ചിന്തിച്ചു -

താൻ കള്ളം പറഞ്ഞ് ഇവരെ പറ്റിക്കാറില്ലല്ലോ? പൊങ്ങച്ചം പറയാറുമില്ല. പിന്നെന്തു കൊണ്ടാണ് ഇത്തരത്തിലുള്ള സുഖിക്കാത്ത സംസാരം?

കുറച്ചു മാസങ്ങൾ കഴിഞ്ഞ് ലൈബ്രറിയിലെ ഒരു മാസികയിൽ വന്ന മനശ്ശാസ്ത്ര ലേഖനം ബിനീഷിന്റെ കണ്ണിലുടക്കി. അത് ഇപ്രകാരമായിരുന്നു-

നാം എന്തെങ്കിലും സ്വയംനേട്ടമുള്ള കാര്യം ഒരു വ്യക്തിയോടു പറയുമ്പോൾ തിരികെ അനേകം സംശയങ്ങൾ ഉന്നയിച്ചാൽ ചില കാര്യങ്ങൾ ആ വ്യക്തിയുടെ മനസ്സിൽ കാണും.

ഒന്ന് - മറ്റുള്ളവരെ അംഗീകരിക്കാനുള്ള മടി /അസൂയ/ ഇടുങ്ങിയ ചിന്താഗതി.

രണ്ട് - കേട്ടതു സത്യമാണോ എന്നറിയാനുള്ള സിബിഐ ചോദ്യങ്ങൾ പുറത്തു വിടുന്ന അശുഭം അല്ലെങ്കിൽ നെഗറ്റീവ് എനർജി. ചെറു കാര്യങ്ങൾക്കു വരെ കള്ളവും പൊങ്ങച്ചവും പറയുന്ന സ്വഭാവക്കാർ മറ്റുള്ളവർ പറയുന്നതും അങ്ങനെയെന്ന് സംശയിക്കും!

മൂന്ന് - മറ്റുള്ളവരോടു പറഞ്ഞു നടക്കാനുള്ള വിവരം ശേഖരിക്കൽ. നാം പറയുന്ന കാര്യങ്ങളിലെ നല്ല അംശങ്ങളെ ഒതുക്കുകയും ചീത്ത കാര്യങ്ങളെ വലുതാക്കിയെടുക്കുകയും ചെയ്യും.

ഇതിനു സമാനമായ ഒരു കൊച്ചു കഥ പറയാം -

രമേശൻ ഓഫിസിൽ നിന്ന് കൃത്യം നാലരയ്‌ക്ക് ഇറങ്ങി നേരേ നടക്കുന്നത് തൊട്ടടുത്ത ചായക്കടയിലേക്കാണ്. അയാൾ സ്ഥിരമായി ഒരു സ്ട്രോങ് ചായ കുടിക്കും. അതിനൊപ്പം കുട്ടികൾക്കുള്ള എണ്ണപ്പലഹാരങ്ങളും വാങ്ങും.

വാങ്ങുമ്പോഴും ചില കാര്യങ്ങൾ ശ്രദ്ധിച്ചില്ലെങ്കിൽ മോങ്കുട്ടനും മീനുവും തമ്മിൽ വഴക്കിടും. അതു കൊണ്ട് രണ്ടു പേർക്കും വെവ്വേറെ പൊതി വേണം.

അന്ന് രമേശൻ വീട്ടിലെത്തിയപ്പോഴേക്കും കുട്ടികൾ രണ്ടും ഓടി വന്ന് പൊതികൾ വാങ്ങി. അതു തുറന്നപ്പോൾ മോങ്കുട്ടന്റെ മുഖം വാടി.

"മീനൂട്ടി, എനിക്കിന്ന് ഉഴുന്നുവടയാ. നിനക്കോ?"

"ഹൊ! ഉണ്ണിയപ്പം. ഇന്നലെയും ഇതു തന്നെയായിരുന്നു"

"എടീ, ഉഴുന്നുവട നീയെടുത്തോ. എനിക്ക് ഉണ്ണിയപ്പം വലിയ ഇഷ്ടാ"

അവർ പലഹാരപ്പൊതികൾ വച്ചു മാറി. ഇതിനിടയിൽ എണ്ണ ഒപ്പിയെടുക്കുന്ന തുണിയെടുക്കാൻ മീനു അടുക്കളയിലേക്കു വന്നു. അവൾ അവിടെയിരുന്ന് തിന്നു. മോങ്കുട്ടൻ ഡൈനിങ് ടേബിളിലും.

അന്നു രാത്രി മോങ്കുട്ടന് ഉറക്കം വന്നില്ല. അവൻ പലതും ആലോചിച്ചു കൂട്ടി. മീനൂട്ടി അവളുടെ പൊതിയിലെ ഉണ്ണിയപ്പം മുഴുവനും എനിക്കു തന്നുവോ? അവൾ കിച്ചനിലേക്കു പോയത് ഒന്നോ രണ്ടോ ഒളിപ്പിക്കാനല്ലേ?

അവൻ അങ്ങനെ ആലോചിക്കാൻ ഒരു കാരണവുമുണ്ട്. പൊതികൾ വച്ചുമാറുമ്പോൾ ഒരെണ്ണമെങ്കിലും മേങ്കുട്ടൻ നിക്കറിന്റെ പോക്കറ്റിലിടും. അതേ കൗശലം അവളും പ്രയോഗിച്ചോ എന്നായിരുന്നു അവന്റെ വെപ്രാളം!

ആശയം -

കൂടുതൽ കള്ളം പറയുന്നവർക്ക് മറ്റുള്ളവർ കള്ളമല്ലേ പറയുന്നത് എന്നു തോന്നിയേക്കാം.

സ്വയം സംശയാലുക്കൾ മറ്റുള്ളവരെ സംശയ രോഗിയെന്നു വിളിക്കുന്നു.

മറ്റുള്ളവരെ ചതിച്ചു നടക്കുന്നവർക്ക് എപ്പോഴും പേടി, മറ്റാരെങ്കിലും തന്നെ ചതിക്കുമോയെന്ന്!

മനസ്സിൽ എപ്പോഴും അശ്ലീലം വിചാരിച്ചു നടക്കുന്നവർ സംസാരിക്കുമ്പോൾ ഏതെങ്കിലും പീഢന കാര്യങ്ങളെ വിമർശിക്കുന്നതു കേൾക്കാം.

അസംതൃപ്തിയുടെ മനസ്സ്

ഉണ്ണിക്കുട്ടന്‍ സ്കൂളില്‍നിന്നും വന്നയുടന്‍ കഴിക്കാനിരുന്നു. പതിവുപോലെ ഉപ്പുമാവിലേക്ക് ശര്‍ക്കര ചീവിയിടാന്‍ നാണിയമ്മ വന്നപ്പോള്‍ അവന് അതു വേണ്ട,  ഏത്തപ്പഴം മതിയെന്ന്. നാണിയമ്മ അകത്തേ അടുക്കളയിലേക്കു പോയവഴി  ഉപ്പുമാവു കോഴിക്ക് എറിഞ്ഞു കൊടുത്തു.  പിന്നെ, ഏത്തപ്പഴം നോക്കിയപ്പോള്‍ അതില്‍ എലി കരണ്ടിരിക്കുന്നു.

“അയ്യോടാ, കുട്ടാ, പഴം എലി കടിച്ചല്ലോ. ഇനി മോന് എന്താ വേണ്ടത്?”

“എന്നാല്‍, ഉപ്പുമാവു തന്നേയ്ക്ക്"

അപ്പോള്‍ നാണിയമ്മ ചിരിച്ചു കൊണ്ട് പറഞ്ഞു-

“ഹി...ഹി...ഉണ്ണിക്കുട്ടനു കടിച്ചതുമില്ല, പിടിച്ചതുമില്ല..."

അന്നു കിടക്കാന്‍ നേരം, അവന്‍ ചോദിച്ചു-

“കടിച്ചതുമില്ല, പിടിച്ചതുമില്ല എന്നു പറഞ്ഞാല്‍?”

നാണിയമ്മ ഒരു കഥ പറഞ്ഞു തുടങ്ങി-

പണ്ടുപണ്ട്, സിൽബാരിപുരംരാജ്യമാകെ കൊടുംകാടായിരുന്നു. അതിന്റെ രാജാവ് ശിങ്കൻസിംഹമായിരുന്നു. അവന്റെ അലർച്ച കേട്ടാൽ കാടാകെ നടുങ്ങി വിറയ്ക്കും!

ഒരു ദിവസം- രാവിലെ ശിങ്കൻ എണീറ്റപ്പോൾത്തന്നെ വല്ലാത്ത വിശപ്പു തോന്നി. അവൻ മടയിൽ നിന്ന് പുറത്തേക്കിറങ്ങി, തൊട്ടു മുന്നിൽ ഒരു കരിങ്കോഴി മണ്ണിരകളെ കൊത്തിവലിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്നതു കണ്ടു. തീറ്റിയിൽ മാത്രമായിരുന്നു അതിന്റെ ശ്രദ്ധ. സിംഹത്താൻ പതിയെ ചെന്ന് അതിനെ കടിച്ചുപിടിച്ചു.

എന്നാൽ, പെട്ടെന്നാണ് സിംഹത്തിന്റെ ദൃഷ്ടിയിൽ ഒരു കാട്ടുപന്നി പെട്ടത്. അതിന്റെ രുചിയോർത്തപ്പോൾ വായിലിരുന്ന കരിങ്കോഴിയെ വിട്ട് പന്നിയുടെ പിറകേ കുതിച്ചു- എന്നാൽ, കാട്ടുപന്നിയാകട്ടെ, പ്രാണരക്ഷാർഥം പാറയുടെ ചെറിയ വിടവിലൂടെ രക്ഷപ്പെട്ടു.

ശിങ്കൻ തന്റെ കൂർത്ത നഖം കൊണ്ട് പാറമേൽ വരഞ്ഞു നിരാശനായി.

എന്നാൽ, അടുത്ത നിമിഷം, ഒരു ശബ്ദം കേട്ട് ശിങ്കൻ തിരിഞ്ഞു നോക്കി. ഒരു മാൻപേടയായിരുന്നു അത്. സിംഹം അതുകണ്ട് അങ്ങോട്ടു കുതിച്ചു. കുറെ ദൂരം ഓടി സിംഹം അതിനെ പിടിക്കുമെന്നായപ്പോൾ മാൻ ഉയർന്നു ചാടി വളളിപ്പടർപ്പു കടന്നു പോയി. എന്നാൽ, സിംഹമാകട്ടെ, വളളിയിൽ കുരുങ്ങി മലർന്നടിച്ചു വീണു!

ഒരു വിധത്തിൽ വള്ളികൾ കടിച്ചു മുറിച്ച് അവശനായി ദേഷ്യത്തോടെ മുന്നോട്ടു നടന്നു.

അപ്പോൾ, ഒരു കൊഴുത്തുമെഴുത്ത കാട്ടുപോത്ത് പുല്ലു തിന്നുകൊണ്ട് നിൽക്കുന്നതു സിംഹം കണ്ടു. അവന്റെ വായിൽ കപ്പലോടിക്കാനുള്ള വെള്ളം നിറഞ്ഞു. മെല്ലെ മെല്ലെ പതുങ്ങി ഓരോ ചുവടും വച്ച് പോത്തിന്റെ മേൽ ചാടി വീണു.

ശിങ്കന്റെ പിടിത്തം പോത്തിന്റെ കഴുത്തിലായിരുന്നു.

"മ്രാ.....മ്രാ....."

പോത്തിന്റെ അലർച്ച കേട്ട് ഒരു പറ്റം കാട്ടുപോത്തുകൾ കുതിച്ചെത്തി. അവർ അവിടെയൊരു സുരക്ഷാവലയം തീർത്തു. ഒരു മല്ലൻകാട്ടുപോത്ത് സിംഹത്തെ കൊമ്പിൽ തൂക്കി പന്തുപോലെ മുകളിലേക്ക് എറിഞ്ഞു!

നിലത്തു വീണ സിംഹം, ദേഹം മുഴുവൻ നുറുങ്ങുന്ന വേദനയുമായി വേച്ചു വേച്ച് തിരികെ സ്വന്തം മടയിലേക്കു നടന്നു. അപ്പോഴാണ് താൻ ആദ്യം പിടിച്ച കരിങ്കോഴിയുടെ കാര്യം ശിങ്കന്റെ ഓർമ്മയിലെത്തിയത്.

അവൻ പറഞ്ഞു -

"കരിങ്കോഴിയെങ്കിൽ കരിങ്കോഴി - നല്ല ഔഷധഗുണമുള്ള കറുത്ത മാംസമാണ്. എന്റെ ക്ഷീണമൊക്കെ മാറും"

അവൻ മടയുടെ മുന്നിലെത്തി കോഴിയെ പിടിച്ച സ്ഥലത്ത് അതിന്റെ ഒരു തൂവലുപോലുമില്ല കണ്ടു പിടിക്കാൻ! ഞാൻ പിടിച്ച എന്റെ ഇരയെ തൊടാൻ ആരാടാ ധൈര്യം കാട്ടിയത്?

ദേഷ്യം കൊണ്ട് ശിങ്കൻസിംഹം അലറി -

"ഗർർർ...."

അതിനു മറുപടിയായി ഒരു മരത്തിന്റെ മുകളിലിരുന്ന് ആ പൂവൻകരിങ്കോഴി നീട്ടിക്കൂവി -

"കൊക്കരക്കോ...ക്കോ..."

ശിങ്കൻസിംഹം മുകളിലേക്ക് നോക്കിയപ്പോൾ അമ്പരന്നു!

"ഛെ! ലവൻ തന്നെയല്ലേ, ഇവൻ? കടിച്ചതുമില്ല, പിടിച്ചതുമില്ല, ഭാഗ്യത്തിന് വേറാരും കണ്ടില്ല"

ശിങ്കൻസിംഹം മടയിൽ കയറിയ പാടേ ക്ഷീണം കൊണ്ട് ഉറങ്ങിപ്പോയി.

ആശയം -

വന്യമൃഗങ്ങൾ മാത്രമല്ല, മനുഷ്യരും പ്രദർശിപ്പിക്കുന്ന സ്വഭാവമാണ് അസംതൃപ്തമായ മനസ്സ്. മനോബലമില്ലാത്തവർ ഇങ്ങനെ ചാഞ്ചാടിക്കൊണ്ടിരിക്കും. ഏതാണ്ട് കുരങ്ങിന്റെ ചപലത പോലെ. കയ്യില്‍ കിട്ടിയ ചെറിയ സൗഭാഗ്യങ്ങളെ വലിയതിനെ പിന്തുടര്‍ന്ന്‍ വിട്ടുകളയും. എന്നാല്‍, അതുകിട്ടാതെ നിരാശയോടെ തിരികെ വരുമ്പോള്‍ സമയവും കടന്നുപോയി പഴയതും അപ്രത്യക്ഷമാകുന്നു.

ചെരുപ്പുകുത്തിയുടെ ധ്യാനം

ഒരിക്കൽ, ശ്രീബുദ്ധൻ പ്രഭാഷണം കഴിഞ്ഞ് മറ്റൊരിടത്തേക്കു പോകുകയായിരുന്നു. എപ്പോഴും ഒരു സംഘം അനുയായികൾ അദ്ദേഹത്തെ അനുഗമിക്കാറുണ്ട്. അവർ പ്രധാന പാതയിലൂടെ നടന്നു പോകുമ്പോൾ വലിയൊരു ഘോഷയാത്ര അതുവഴി വന്നു. ആ ദേശത്തെ രാജാവിന്റെ ആഘോഷ പരിപാടിയുടെ ഭാഗമായിരുന്നു അത്. ചെണ്ടകൊട്ടും മേളവും എല്ലാം ഉൾപ്പെടെ സർവത്ര ബഹളമയം.

അപ്പോൾ, ശ്രീബുദ്ധൻ ശ്രദ്ധിച്ചത് മറ്റൊരാളെയായിരുന്നു - ഒരു ചെരുപ്പുകുത്തി. അവിടെ ആ ബഹളമെല്ലാം പോയപ്പോൾ അയാൾ അതിലൊന്നും ശ്രദ്ധിക്കാതെ തന്റെ കർമ്മം ചെയ്തു കൊണ്ടിരിക്കുന്നു!

ഉടൻ, ശ്രീബുദ്ധൻ തന്റെ അനുയായികളോടു പറഞ്ഞു -

"നിങ്ങൾ ആ ചെരുപ്പുകുത്തിയെ നോക്കുക. അയാളാണ് ശരിയായ ഗുരു!"

അവർ അമ്പരപ്പോടെ ചോദിച്ചു -

" അയാളോ? ഒരു ചെരുപ്പുകുത്തി എങ്ങനെയാണ് ഗുരുവായിരിക്കുന്നത്? അങ്ങ് , പറഞ്ഞത് ഞങ്ങൾക്കു മനസ്സിലായില്ല ''

ശ്രീബുദ്ധൻ പ്രതിവചിച്ചു -

"ഒരു ഗുരുവിനു വേണ്ട യഥാർഥ ഗുണം അയാളിലുണ്ട്. ചുറ്റുപാടും രാജാവിന്റെ ഘോഷയാത്രയുടെ ബഹളമാണെങ്കിലും ചെരിപ്പിന്റെ വള്ളി തുന്നുന്നതിൽ മാത്രം ഏകാഗ്രതയോടെയും തീഷ്ണതയോടെയും കൂടി തന്റെ കർമ്മത്തിൽ മാത്രം വ്യാപൃതനായിരിക്കുന്ന അയാളാണ് ഗുരുവാകേണ്ടത്!"

ആശയം -

ദുശ്ശീലങ്ങളുടെയും പ്രലോഭനങ്ങളുടെയും പൊങ്ങച്ചത്തിന്റെയും സമൂഹ മാധ്യമങ്ങളുടെയും ബഹളമയമായ ഈ ലോകത്ത് മനസ്സിനെ ഏകാഗ്രമാക്കാൻ കഴിയുന്ന ഏതൊരാളും ഒരു ഗുരു തന്നെയാണ്. കാരണം, അയാൾ പെരുമ്പറ മുഴക്കാതെ തന്നെ സമൂഹത്തിന് നല്ല മാതൃകയും സന്ദേശവും കൊടുക്കുന്നു.

ആരോടും മിണ്ടാതെ ഏകാന്തതയിൽ ഇരുന്നാലും മനസ്സ് ശാന്തവും ഏകാഗ്രവും ആകണമെന്നില്ല. മറുവശത്ത്, ബഹളത്തിന്റെയും തിരക്കിന്റെയും നടുവിലിരിക്കുന്ന ആൾക്ക് ഏകാഗ്രതയില്ലെന്നും കരുതരുത്.